rowerowa wyprawa z marzeniami

Wzięliśmy psy i pojechaliśmy w las.
Wiosna wszędzie obecna, listki, trawa, śpiew ptaków, cieplutko, słonecznie ...
Ale nie pachnie wiosną, brak tego oszałamiającego, specyficznego zapachu (jeśli nie liczyć powalającego odoru mułu wzruszonego przez buszujące w jeziorku psy).
Postaliśmy trochę przy pomniku ofiar katastrofy samolotowej i wyjechaliśmy na wieś za lasem.
Wsi to już nie przypomina, szpaler ogrodzonych parceli, domów, domków, posesji, jedne siermiężne inne przytłaczające nowobogackim przepychem.
Odprowadzani niemilknącym jazgotem psów (na jednej z bram napis "UWAGA DOBRY PIES!!") wyjechaliśmy na skraj wsi, usiedliśmy na pustej nieogrodzonej wieelkiej działce, psy buszują jak wariaty, suka czasem "odprowadza" dzikim szczekaniem przejeżdżające motocykle.
Ona marzy: "... tam bedzie stał mój dom (tam gdzie to kretowisko), tu koziarnia, tu przetwórnia serów, tam lądowisko helikoptera (bo droga podła i dziurawa, jak to polska droga), tu basen z podgrzewaną wodą, tam się wyasfaltuje drogę, stamtąd podciągnie prąd - ile na to trzeba?, hmmmmm, to trzeba poczekać do kumulacji..."
To było wspaniałe, niech się spełni ...
Powrót przez las resztką sił a teraz drżenie łydek i zmęczenie w "całym człowieku".
Pierdel utytłany po sufit, suka jakby mniej
Padam, pa ...