PSYCHO

Czytałem książkę psycho, niejakiego Santorskiego. Rzecz tyczy harmonii emocjonalnej. Jest tam kawałek o tym że:
Są ludzie "dawacze" czy "pomagacze", zawsze otwarci, gotowi do wsparcia i pomocy, więcej dający niż dostający - to ja.
I są też "bracze", egocentryczni, raczej biorący niż dający.
I obie kategorie są nieszczęśliwe, "dawacze" tak naprawdę chcą dostawać a "bracze" dawać. Ale nie umieją. Boją się. Według autora jest to spowodowane czasem emocjonalnego odseparowania się delikwenta od matki czy rodziców. Jeśli nastąpiło to naturalnie, samoistnie i w normalnym wieku to harmonia jest zachowana, jeśli za późno to wyrasta "dawacz", jeśli za wcześnie to "bracz", i to obojętnie z jakiego powodu: sieroctwo, ucieczka z domu, brak kontaktu czy zainteresowania, zapieszczenie, zazdrość czy potrzeba dożywotniego posiadania.
Coś w tym jest.
Dalej jest o seksie, miłości ale ja w kółko czytam ten kawałek. Myślę o tym jaką mądrością obdarowane są prymitywne społeczności u których tak wielką rangę ma obrzęd inicjacji. Pierwsza miesiączka, czy 13 lat, automat, nie do przeoczenia. Dziewczynka już wie ze rychło będzie matką i żoną, społeczność inaczej ją traktuje, chłopiec dostaje kindżał i nie jest już dzieckiem, indiański mały wojownik musi podjąć samotną, wielodniową wyprawę po świętą glinę i ma duchowe wsparcie całego plemienia. I automatycznie dostają niezbędną emocjonalnie dawkę niezależności i samodzielności.
Teraz nie ma już mądrości zbiorowej, każda rodzina żyje w izolacji, rodzice uwikłani w życie nie mają czasu i ochoty na takie pierdoły. I wyrastają popaprańcy borykający się z życiem jak ślepe krety.
"Dawaczom" trudno jest zrywać, wiążą się z pracą, żoną, kochanką, przyjacielem na całe życie i będą tacy posrani dopóki samodzielnie nie rzucą żony, pracy, fałszywego przyjaciela. To ich oczyści, pokaże, że to się da zrobić, że są dojrzali i samodzielni.
"Bracze" na odwrót, zrywają dwa razy na tydzień, zmieniają prace i znajomych jak rękawiczki i ciężko osiągnąć im utęskniony stały port, spokój i stabilizację