Czas

A propos Czasu.
Jak się sprowadziłem na Ursynów to był ROK GŁODNEJ SARNY. Przychodziły stadkami pod osiedle a ich tropy można było znaleźć na śniegu rano przed blokiem. A pod lasem pies bawił się nimi w berka. Teraz już nie widać saren od lat. Potem był ROK PECHOWEGO ZAJĄCA. Na dzikich działkach i podleśnych polach było ich mnóstwo. A tego głównego upolował Ali (a był w kagańcu - niezły wyczyn, nie?). Zając skończył w naszym garnku, nie powiem, nie powiem.
Był też ROK CICHEGO PUCHACZA. Wracając o zmroku, rowerem, z Powsina, przez las jechałem w tunelu zamkniętym od góry liściastymi konarami przydrożnych drzew. I nagle tuż nad moją głową przeleciało bezszelestnie olbrzymie ptaszysko. Zobaczyłem go a nie usłyszałem - to było baśniowe. Siadał na drzewie i gdy zbliżałem się znów ruszał w absolutnie bezgłośny lot tuż nad ścieżką. I tak kilka razy, eskortował mnie prawie do skraju lasu.
Później był ROK JEŻA. Idąc na wieczorny spacer trzeba było fest uważać, żeby na jakiegoś nie nadepnąć. Ali tropił je zaciekle i usiłował przynosić w zębach przerażone kolczaste kulki. Wyciągaliśmy mu z mordy odłamane kolce i mięliśmy ich cały zbiór wbitych w słomianą matę.
Był też ROK CIEKAWEGO NIETOPERZA. Rzucaliśmy wieczorami czapki, hen w górę, wierząc, że któryś w nią wpadnie. Ale jedyny któregośmy złapali, wleciał na klatkę. Z wielkim strachem wziąłem go przez grubą roboczą rękawicę i obejrzeliśmy go dokładnie przed wypuszczeniem z balkonu na wolność. Maleńkie, mechate stworzonko o przekomicznych uszach, błoniastych, delikatnych skrzydłach, mysich oczach i zębach drapieżcy.
Był ROK ŻABY gdy wieczorny rechot od lasu zagłuszał wszystko.
W ROK KOMARA montowałem w okno balkonowe muślinową ramę bo nie szło żyć w zamkniętym mieszkaniu w upiornie upalne lato, a otworzenie okien równało się samobójczej śmierci.
Pamiętam też ROK STAREGO ZASKROŃCA znalezionego pod lasem. Miał grubo ponad metr i był ślepy na jedno oko. Zawinąłem go sobie na szyi a pies rzucił się na niego, czego o mało nie przypłaciłem zawałem.
W ROK FIOLETOWEGO KARASIA, wczesną wiosną gdy w leśnych oczkach woda przemieszana była na pół z lodem, wybieraliśmy je rękami, jeszcze ledwo się ruszające w letargu, brodząc po kolana w lodowatej brei.
Był ROK KOCHLIWEGO KRÓLIKA gdy rozmnożyły się niemiłosiernie i było ich pełno na działkach.
Pierwsze sześć lat można by też ochrzcić mianem SZEŚCIOLATKI METROHOUNDÓW. Watahy zdziczałych psów zebrane w zorganizowane grupy, osierocone po zakończeniu dziesiątek ursynowskich budów, włóczące się po polach, wyciągające resztki ze śmietników. Dzikie i wolne. Ali ich nienawidził, z kretyńską dumą obnosząc się ze swą obrożą jakby z dowodem nobilitującym go do wyższej kasty. Zajadle je ścigał, ale ich ariergarda zawsze go umiejętnie odciągała od gromadki suk i młodych chronionych wewnątrz stada. Byłem zawsze pełen podziwu dla ich wspaniałej organizacji, podziału ról i skuteczności stadnej hierarchii. A przecież jeszcze kilka miesięcy temu były takimi samymi ślepymi niewolnikami jak Ali.
W ROK RODZINNEGO PIŻMAKA podglądaliśmy jak budują nory w leśnym kanałku melioracyjnym. Trochę wielkiego szczura, trochę wydry, trochę bobra, zwinne zwierzątko o spłaszczonym wertykalnie , nagim ogonie, nurkujące do podwodnego wlotu swego domu.
W ROK KOSMATEJ OPIEŃKI znosiliśmy z lasu pełne plecaki tych grzybów, strącając je kijami z pni lub wchodząc sobie na ramiona by je sięgnąć. Tylko w tym roku rosły tak wysoko na drzewach i w tej ilości.
W ROK SAMOTNEGO LISA rudy zaprowadził nas do swego rewiru, gdzie cała połać lasy zryta była norami, często teraz odwiedzam to miejsce, do dziś jest zamieszkane, widać tropy, resztki piór i kości, ale już nigdy nie widziałem go osobiście.
Był też ROK GUŹCA. To taka afrykańska dzika świnia. Uciekł w czasie transportu do Zoo. Ponoć wielokrotnie widziano go w Lesie Kabackim, był nawet konkurs na imię dla niego. Nigdy go nie znaleziono. Ciekawe jak smakował.
W ROK DZIĘCIOŁA podglądaliśmy jego rodzinę w dziupli odkrytej w głębi lasu.
Był też ROK RANNEJ KUNY ... i ROK DURNEJ ŁASICY (ta, przyparta w sadku przez Alego rzuciła mu się do gardła (!?!) co przypłaciła życiem, objedzona przez mrówki czaszeczka stała długo na półce).
W ROK WINNICZKA ilość tych ślimaków przechodziła wszelkie pojęcie. Nazbierałem ich kiedyś setkę i zastosowałem na nich przepis z "Kuchni francuskiej". Przegłodzić, umyć, skropić octem, posypać solą i do lodówki, wymyć znów, wyciągnąć ze skorupy, poodcinać i wyrzucić worki trzewiowe, dusić na maśle z wywarem włoszczyźnianym i czosnkiem, powkładać w skorupy, zatkać masłem czosnkowym , zapiec, natka, białe wino. Palce lizać! Tyle, że od tamtej pory nie tknąłem już ślimaków ciągle mając przed oczami męczarnie ich umierania gdy, dziwnie pykając, konały w occie i soli wydzielając kłęby śluzowej piany.
A ten rok jest ROKIEM BAŻANTA. Co chwila furkają spod nóg a Pery głupieje na chwilę i ściga je zaciekle, zawsze bez skutku.
Boję się, że następne lata będą LATAMI AUTOSTRADY, BLOKOWISKA I OBWODNICY.
Ale dzięki i za to co było.