LEPIEJ BYĆ NIE MOŻE

Skuszony Oskarami (dla Jack'a i pierwszoplanowej kobiecej a może i coś jeszcze) wybrałem się po długiej przerwie do kina na "Lepiej być nie może" (w tym saksońskim bełkocie to chyba było "As Good As It Get").
Czytałem o tym filmie, że to komedia, ale znając role Nicholsona, nie bardzo mogłem w to uwierzyć. I miałem rację. Jak to jest komedia to całe moje życie jest śmieszne. Bo to film o mnie. Oglądałem go wstrząśnięty, zachwycony, nie powiem, ze dwa razy oczka mi spotniały, a ramię Agnieszki było po seansie całe obolałe od ciągłych uścisków. Absolutna bomba. Podstarzały Nicholson, zdziwaczały, samotny ... zakochuje się. Romans jak cholera. Ona młoda, jeszcze atrakcyjna, troszkę zagubiona, biedna, szczera, zagoniona panna z chorym dzieckiem, poluje na jakiegoś faceta, który nie uciekłby z mety widząc jej popieprzony świat. I zjawia się pokręcony dziwak o duszy dziecka (te jego łażenie po chodniku, żeby nie nadepnąć złącza, za samo to należy mu się Oskar), jego uczuciowa niezgrabność, straszliwe kłopoty z wyksztuszeniem najmniejszego komplementu, który musi zaraz popsuć udawanym lekceważeniem, jego gorączkowe poszukiwanie miłości, maskowany altruizm. Utożsamiam się. Do tego błyskotliwe teksty i kupa wrażliwości. A jaki koloryt postaci: genialnie, ciepło zagrana matka dziewczyny (to ona powinna dostać Oskara za rolę drugoplanową), sympatyczny, czarny agent-hochsztapler, wzruszający artysta-pedał, którego aż chce się przytulić (?!). Porwał mnie ten film. Serdecznie polecam. Ja tam poszedłem na niego drugi raz, co chyba nigdy mi się dotąd w życiu nie przytrafiło