GWARDIA WYMIERA ALE SIĘ NIE PODDAJE

Jezu, mała !!!
Jest ósma rano i muuuuszę do ciebie napisać.
Koncert był re-we-la-cyj-ny !
Jadąc na Black Sabbath byłem podniecony do granic i takiż wróciłem Jechałem dotknąć boga. I zobaczyłem, usłyszałem, zesrałem się ze szczęścia. Bo Black Sabbath jest wielki, porażający, rzucający wyżuty strzęp człowieka na glebę. A bogom wybacza się wiele – chamstwo i ignorancję Ozzy’ego, brak zgrania, rozjeżdżanie się rytmu, fałsze i techniczne niedoskonałości. Bo to jest BLACK SABBATH – potęga i wiara na wieki, bo od kiedy nastała w moim życiu muzyka, był jedyną pewną ostoją, oparciem, kreatorem przeżyć i wzruszeń przewyższających doznania seksualne, bo Sabbath ZAWSZE zostawiał mnie rozedrganego i spełnionego, z otwartą gębą, potem w rowie, podziwem w sercu i WDZIĘCZNOŚCIĄ że są i rozpieprzają mnie swoją muzyką jak chcą. Bo kontakt z Sabbathem to jak seks na granicy gwałtu, zostawiający delikwenta bez tchu i ... z żalem że to już koniec.
Na Deep Purple jechałem na pełnym luzie, bez drżenia serca - ot stara, dobra gwardia i wycieczka w miłym towarzystwie. Spodziewałem się zastać dobiegających sześćdziesiątki nobliwych panów, którzy zagrają wiązankę przebojów dla oldbojów, czystą technicznie i porządnie zmiksowaną. A na koniec uśmiechnięta licealistka wręczy Dostojnym Dinozaurom bukiet polskich maków.
Burżujka Teresa kupiła najlepsze miejsca – fotel, pulpit, blisko, na środku, wszystko jak na dłoni, a trzeba było pójść z plebsem na płytę.
ACID DRINKERS (od dawna chciałem ich zobaczyć) nagrzali salę, nie powiem dają chłopcy popalić.. Wspaniały bębniarz, gitarka z jajem i wkurwiająca maniera wokalna metalowca – na rozgrzewkę w sam raz, bo pięknie się bawią, dużo ruchu i dymu po sufit.
A potem było DEEP PURPLE i .... kurwa brak mi słow. Żywioł i perfekcja, czad jak skurwysyn i chwile odpoczynku, patos Bacha i poleczka, mocny, wysoki głos Gillana i zabawa, zabawa do dna. Czasami lekka, czasami wbijająca w fotel gitara ( grał nieznany mi gówniarz i spisał się gracko , że hej), wirtuozowsko-dyskotekowy keyboard Lorda i prawie metalowa sekcja – demolujący bas Glovera, szaleńcze, soczyste i bite pełną garścią garki staruszka Paice’a, a taktownik , ten taktownik - przenikający wszystko, pulsujący basem, harcujący po mózgu i penetrujący wnętrzności. W mordę, stare kawałki rzucały mnie na glebę, nowe wcale nie nużyły. I te duety, do wyboru do koloru – organki z gitarą, pojedynek (przegrany niestety, ach ta starość) wokalu z gitarą, solówki i światła, publiczność wspaniała, szał przy klasycznym ‘Smoke On The Water’ i powalający finałowy ‘Highway Star’, brak tchu, pot na jajach, we łbie huczy, brzuch w strzępach. Warci są kurwa każdych pieniędzy i cieszę się, że pokazali kupie dzieciaków kawał dobrej roboty. Byli genialni, lepsi niż na wszystkich studyjnych płytach. GOD SAVE THE SPEED KING, Świat nie zginie i chciałbym mieć tyle ognia po półwieczu życia na tym łez padole. PREZENTUJ BROŃ i rzucam się do gardła każdemu kto powie, że Purple to stare pierdoły.
Potem panna mi się upiła, rajd po knajpach, zwała i spokojna cicha droga powrotna, Megana chodzi jak burza.
JESTEM KURWA SZCZĘŚLIWY
CZEGO I TOBIE ZYCZĘ