DZIECI

Muszę jeszcze koniecznie napisać o moich olbrzymich wyrzutach sumienia spowodowanych poczuciem, że skrzywdziłem i wypaczyłem psychicznie moje dzieci w trakcie walki o utrzymanie rodziny parę lat temu. Nie przyłożyłem dostatecznej wagi do ukazania im, że są najważniejsze, że nie grozi im żaden kataklizm, że nie zostaną same. Wydawało mi się to tak oczywiste i dopiero teraz wiem, że się myliłem. Zabrakło mi mądrości, opanowania i rozsądku, emanowałem słabością i paniką więc o wsparciu i bezpieczeństwie nie mogło być mowy. Doskwiera mi to bardzo, schrzaniłem to, jestem na siebie wściekły. Tak chciałem im dać najlepsze a dałem strach, ból i niepewność, kurwa źle mi z tym. Teraz tak ciężko mi nawiązać powtórnie otwartą łączność – ach strasznie to skomplikowane. To nie znaczy, że w ogóle nie zauważyłem problemu, nie. Ale zrobiłem, wydaje mi się, za mało.
Cholera, nie tak to miało brzmieć, nie potrafię tego dokładnie przekazać, nie jest tak czarno, w wielu dziedzinach mam z nimi wspaniały kontakt i dumny jestem z tego, ale czasem widzę jakiś dystans, blokady i ... obwiniam się.