Nadbużański Park Krajobrazowy

Startuję wtorkowym świtem, kierunek Nadbużański Park Krajobrazowy.
Na Centralnej kupuję bilety dla siebie i Hery na pociąg do Mławy (!?!?!), mam jeszcze sporo czasu więc zachodzę do Internetcafe24 wydrukować se mape z wikipedii gdzie ze zdziwieniem konstatuję że moim celem ma być MAŁKINIA nie Mława, pędem do kas wymienić bilet, pani patrzy sie na mnie jak na wariata.
Nic nie poradzę - myli mi się i już, a przecież znam Mławę, przejeżdżałem przez nią dziesiątki razy gdy pracowałem w Olsztynku. Będe używał wymiennie obu nazw co (w punkcie 9-tym na mapie) zaowocuje prześmiesznym qui pro quo.
Dla porządku - kropkowana trasa na mapie to powrót.
Pociąg którym jade wali gdzieś na Litwe, ma wagon rowerowy, wejście pootwornie utrudnione bo szerokie, rozsuwane metalowe drzwi są zaspawane na sztywno i pakować się trzeba przez wąskie schodki dla pasażerów - zgroza!!
A Hera ma na dupie namiot, karimatę, śpiwór i plecak i jest ciężka jak jasna cholera. Pomaga mi faciu z którym nawiązuję rozmowę, okazuje się być emerytowanym maszynistą spalinówek i jest kopalnią wiedzy o kolei, półtorej godzinki mija jak kwadrans ...
Z Mławy (tfu!) MAŁKINI (p.1) ruszam na południe drogą 677 która za miastem zamienia się w kurewską pohitlerowską betonówkę, 4 metry i dziura, 4 metry i dziura, szerokie regularne szpary miedzy płytami zalano w czasach Honeckera asfaltem, szlag mnie trafia ..
Dobijam jakoś do Bugu i przez stary, kolejowy, jednotorowy, wyłożony drewnem most przeprawiam się na drugą stronę.
Zjeżdzam w łozy nad brzeg i wskakuję do wody (p.2). Muł, syf i wodorosty, ostry prąd, rzeka jest brudnoszara ale zmywa ze mnie złość.
Wracam na most, gdzie spotykam gostka na rowerku i pytam go o obóz w Treblince, ma na imię Heniek, jest moim równolatkiem, mieszka w Poniatowie, poprowadzi mnie bocznymi drogami omijającym "zemstę Hitlera" pod sam obóz, wielkie dzięki, umawiamy się na jutro w Małkini na strzemienne piwo.
Obóz w Treblince (p.3) leży hen za wsią Treblinka, nawet hen za Poniatowem, w urokliwym sosnowym lesie poprzetykanym jałowcowymi polankami, jest rozciągnięty na wiele kilometrów a droga jest z kocich łbów z piaszczystm poboczem, moja dupa zaczyna wyć, nogi mdleją ..
Wracam skrótami przez pola kierując sie na wieś Kutaski (tego nie można przepuścić!!), nie mogę jej znaleźć, staję w końcu w jakimś GS-ie, nabywam browarek i zagaduję autochtonów, okazuje się że jestem w Kutaskach właśnie ale nazwę zlikwidowano hen za wczesnego Gomułki i są teraz częścią Poniatowa, szkooooda, tak se chciałem zdjęcie zrobić pod drogowskazem (p.4)...
Kutaskowcy kierują mnie w stronę asfaltówki na Prostyń, która okazuje sie być potwornie rozciągniętą wiochą z potężnym Sanktuarium, jest tak brzydkie że to siok, nowoczesny moloch ni-w-pizde-ni-w-oko, olewam i jade dalej rozkoszując się równiutkim asfaltem i piękną pogodą.
Dzwonię do hazjajstwa, które jest moim celem, ale one umieją tam trafić tylko od Sadownego a ja jade z przeciwpołożnego naprawlienija, więc walę dalej na czuja.
Leci wielkie drapieżne ptaszysko, podejrzewam że to orlik, ponoć jest ich tu sporo, pokazuję go palcem mijanemu wieśniakowi i pytam co to, on głowę zadziera, ślipi, ślipi i w końcu rzuca "może bocian??", boooże litości ..
A boooooocianów jak psów! Siedzą na gniazdach po 3, po 4, łażą po polach za oraczami jak wrony, jeden ląduje przede mną na szosie o jakieś 15 kroków i suszy skrzydła, pieprzone animal planet jak pragnę zdrowia.
Jadę przez Morzyczyny, mam skręcić w żwirówkę przu krzyżu ale tu krzyże są co 300m i głupieję już całkiem. Pod Sadolesiem, za łączką widzę gospodarstwo, kupa dzieciaków, czas rozpytać o drogę. Z ułańską fantazją hamuję pod płotem, zadzieram nogę by zsiąść jak na mężczyznę przystało i ... walę się w trawę wdzięcznie wywijając dwa fikołki, ciężko jest zsiąść po męsku mając za plecami górę bambetli. Dostaję brawa od dzieciaków a gospodyni, która wyszła do mnie, w pierwszych słowach prosi bym podjechał jeszcze raz bo dawno już tak śmiesznej scenki nie widziała, kieruje mnie spowrotem i każe skręcić w żwirówkę przy krzyżu, no nie, ja sie zadepcze!!!
W końcu trafiam na miejsce (p.7), przeurocze stare gospodarstwo i trzy panienki w nim (gwoli ścisłości tylko jedna jest klasyczną panienką ale średnia wieku jak nic koło 25 :))
Grill, gadu-gadu, namiotu nie trza rozstawiać, królewskie łoże czeka, uffff ...

Konie, konie, w każdym obejściu, w każdym sadku, u mnie na Zachodnim Mazowszu już dawno zastąpiły je traktory, pierwsza klaczka zeżarła korale Hery, ucałowałem ją w w jedwabne usta. Ale ta para jest the best, odwiedzałem je kilkakrotnie, wpierw kobyłka odgradzała mnie ciałem od dziecka a jak wlazłem za "elektrycznego pastucha" startowała z kopytami, ale mała jest mniód ..
cdn