Dojrzałość

/staroć wygrzebana po lekturze kabebowego dojrzewania/
Wiesz, zauważyłem znamienną rzecz.
Tak naprawdę dobrze się czuję tylko w towarzystwie bardzo młodych ludzi ( z drobnymi wyjątkami - jedna ręka wystarczy na pewno by je zliczyć).
Bo są szczerzy, wrażliwi, otwarci, mają ideały i gardzą śmierdzącymi kompromisami.
Do niedawna myślałem, że powodem tego jest moja niedojrzałość.
Ale to nieprawda, większość ludzi z wiekiem gubi gdzieś wrażliwość a nazywają to, o ironio, dojrzałością.
A jedno nie musi być związane z drugim, tylko że większość homo-biedaków wkraczając w dorosłość z rozmysłem lub z głupoty wylewa razem z kąpielą dojrzałości dziecko które w nich było i które mogłoby jeszcze harmonijnie w nim współżyć z nowym dorosłym, wlewając w jego charakter młodzieńcze cechy. A tak żar wygasa i tłucze się po świecie wataha odartych z piękna idealizmów, pustych w środku, niepełnych już ludzi wymachujących z dumą rzeczami całkowicie zajmującymi ich mózg - pieniądze, domy, komórki, samochody, nowe żony i nowe kochanki. Nie twierdzę, broń Boże, że to wszystko zbędne, nie, nie absolutnie ( chrzanić samochód, ale nowa kochanka na pewno by mi się przydała). Tylko, że homo-biedakom zostaje TYLKO to.
Wiesz zauważyłem, że zaprzyjaźniam się z dzieciakiem, a po paru latach gubimy łączność bo on staje się "dorosły".
Chyba umrę nastolatkiem.